Missed me?

He hoi!

Is even geleden he, dat ik hier wat heb geplaatst? Er is dan ook niet veel meldenswaardig gebeurd, vandaar.

Ik ben nog steeds aan het werk als au-pair en voor de rest werk ik in een café. Mijn dagen zijn gevuld met de kids naar school brengen, en dan meteen door naar het café, huis (voor een filmpje ofzo) of vrienden. En dan ’s middags haal ik de kids weer op, entertain ze een beetje en dan een rustig avondje thuis of naar vrienden. Ik moet zeggen dat de dagen zo wel erg snel gaan. Ik ben hier nu al 4,5 maand en heb het nog steeds erg naar mijn zin.

Wat er wel meldenswaardig is, is dat ik samen met en vriendin voor 5 dagen naar Tasmanië geweest ben. Dat is de laatste staat in Australië waar ik nog heen moest. Het was geweldig! Prachtig landschap! Erg ruig en ook erg veel bos. We landden in de hoofdstad van de staat: Hobart. We hadden een auto gehuurd dus die moest even opgehaald worden. De eerste stop was: een whiskey distilleerderij, Sullivan’s Cove. Erg klein, erg goed en dus erg leuk! Tweede stop: een museum. Dat was een foute keus. Er was echt niets te beleven. Toen zijn we naar Mount Wellington gereden net buiten de stad. En als je er bovenop staat kan je de hele stad zien liggen. Het is vooral mooi bij nacht, dus we moesten nog maar eens terug komen. Die avond zijn we vast de kant van Port Arthur gereden, waar de we dag erna heen wilden. Een kleine geschiedenisles: Engeland wilde Australië en Tasmanië koloniseren. Daarom stuurden ze gevangenen deze kant op. Er waren niet echt gevangenissen op Tasmanië, het hele eiland was een gevangenis. Er waren wel workstations. Het waren een soort gevangenissen waar je hard werk moest leveren. Maar als je je goed gedroeg (en het overleefde) was je na 2 jaar een vrij man, het maakte niet uit wat voor straf je eigenlijk had. Enige voorwaarde was, dat je het eiland niet af mocht. Je hele leven lang. Het ging meestal op die manier, maar er waren mensen die zich nog steeds nog goed konden gedragen en die werden dan terug naar de workstations gebracht waar ze 7 jaar of een veelvoud van 7 jaar moesten werken. In Port Arthur was zo’n workstation en dat was dus heel interessant!

De volgende dag zijn we via Wineglass bay (een strand dat in de top 10 van mooiste stranden ter wereld staat) naar Cradle Mountain national park gegaan. We hadden geen tijd om Launceston (Tasmanië’s tweede stad) te verkennen omdat we op tijd wilden zijn om de lange wandeltocht in het park te maken. Alleen kwamen we toch te laat aan. Daar zijn we dus voor niets Launceston voorbij gereden. We hadden de auto geparkeerd om daar terplekke te slapen. Die nacht en de volgende ochtend was het aan het regenen. Daarbij was het ook erg mistig. Na navraag bij het info centrum bleek dat het niet de moeite waard was om de wandeling te maken want je kon het uitzicht toch niet zien. Daar hadden we dus voor niets 4 uur voor gereden. Die dag zijn we maar terug naar Hobart gereden, dat waren dus weer 4 terug. We zijn over een andere weg terug gegaan via een ander nationaal park en daar hebben we een mooie wandeling langs een paar watervallen gemaakt. Die avond wilden we weer op Mount Wellington naar de stad willen kijken. Jammer genoeg was het potdicht van de mist. Je kon maar 2 meter voor je kijken. Dat is best een uitdaging al je op en smalle bergweg rijd! Gelukkig zijn we heelhuids terug naar het hostel gekomen.
De dag erna (onze laatste dag in Tasmanië) werden we opgehaald met een bus om naar een eiland te rijden. Het heettte Bruny Island. Eerst gingen we een veer over en toen zijn we over het eiland gereden. Mooi landschap! Na een witte Walibi gezien te hebben kregen we even tijd om in een chocolade fabriek rond te neuzen. En na een morning tea met muffin en koffie werden we verzocht om plaats te nemen in een boot. Een speedboat welteverstaan. En we gingen niet varen op een kalme rivier, maar op de ruige zee, langs de kust van het eiland op de Tasman zee en de grote zuidelijke oceaan. Die komen daar samen. Vlak na uitgevaren te zijn zagen we een groep vogels die een voor een het water in doken. Toen we dichterbij kwamen bleken niet alleen de vogels devissen gevonden te hebben. Er was ook een school dolfijnen, een kolonie zeehonden en een bultrug walvis! Keigaaf! Verder zagen we nog wat kolonies zeehonden, mooie kliffen en grotten en albatrossen! Prima vermaakt daar dus! Die avond vlogen we terug en werden we opgehaald door de host-moeder van Stephanie.
De dag erna was alles weer bij het oude. We moesten weer werken in het café.

Genoeg hierover. Eigenlijk schreef ik dit hele verhaal om te verstoppen wat ik eigenlijk wilde zeggen. Dus hier gaat ie… tromgeroffel graag! Ik kom naar huis! “Ja Erwin, dat wisten we al een tijdje!” Ja, maar niet dat het 15 Januari zou zijn! Het vliegticket is al geboekt! Ik zal nog kerst met de familie hier vieren maar daarna kom ik echt terug!

Ik zie jullie dan!